C.
1/5
Helaas kon ik mijn zoon niet op een ‘normale manier’ bij deze voetbalvereniging inschrijven, waardoor er, vanuit het bestuur, een gesprek moest plaatsvinden.
Het gesprek wat ik met het bestuur van deze club heb gehad, over het aannemen van mijn zoon als nieuw lid van de club, heb ik als zéér onprettig en vooral intimiderend ervaren.
Ik zat als alleenstaande moeder tegenover 5 mannen van de vereniging. Nogal overdreven voor het aannemen van een nieuw betalend lid van 11 jaar oud!
Voordat dit absurde gesprek überhaupt plaatsvond was er ook nog eens een hele reeks aan zogenaamde ‘communicatie-fouten’ en loze beloftes vanuit de vereniging naar mij toe.
Mijn zoon is een lieve, enthousiaste en leerbare jongen, die voor dat laatste misschien iets meer tijd nodig heeft. Ondanks dat er gezegd werd dat ze niemand op de vereniging kunnen of mogen weigeren, krijg ik door hetgeen wat is gezegd, het idee dat dit meer gaat om het als vereniging niet verkrijgen van een slechte naam dan om het daadwerkelijk open staan voor verschillende kinderen met dus ook verschillende persoonlijkheden, karakters en niveau’s.
Mijn zoon is prima te begeleiden, te trainen, te coachen. Hij is een doorzetter, wanneer iets hem niet lukt, probeert hij het opnieuw, net zolang tot hij het kan. En hij kan prima luisteren en bevelen opvolgen. Het lijkt me voor elk kind belangrijk om positief benaderd te worden door iemand die potentie wil zien. Is dat ook niet wat een goede trainer hoort te doen?
Er is hier tijdens dit gesprek letterlijk gezegd dat mijn zoon nog een stuk slechter zou spelen dan de allerslechtste speler van de club. En de ‘trainer’ had er hierdoor ‘eigenlijk niet zoveel zin in mijn zoontje trainen’.
Mijn zoon is dol op voetbal en al zijn klasgenootjes spelen hier. Het enige wat hij wilde is meedoen en erbij horen.
Ik vind dit, naast behoorlijk kwetsend, ook nog eens ontzettend onbeschoft en discriminerend.
Dit alles werd gezegd door een doodgewone vader die zichzelf ‘trainer’ noemt. Deze meneer van Maren, had tijdens dit gesprek niets van papieren/een diploma, waaruit blijkt dat hij daadwerkelijk een trainer ís of verstand heeft van voetbal of het omgaan met kinderen.
Een pedagogische achtergrond is hier duidelijk niet! Inmiddels heeft deze meneer, nadat dit gesprek met deze uitingen van disrespect en kritiek heeft plaatsgevonden, pas later, een JVTC-diploma behaald.
Op het moment van dit gesprek, was meneer dus van geen enkele toegevoegde waarde. Wat hij zei was totaal irrelevant. En wat was de reden dat hij dacht over mijn zoon te kunnen oordelen?
Hiernaast zijn mijn zoon en ik deze meneer ‘de trainer’ nog tegengekomen in een privé-omgeving van mijn zoon (school), waarbij hij het nodig vond om ons aan te wijzen aan anderen en hardop negatief over ons te praten.
Behoorlijk incorrect!!
Op social media wil de club graag overkomen als hartelijk en ruimdenkend, door zinnen te plaatsen als: ‘voetballen tussen de jongens als meisje is hartstikke leuk en heel normaal’.
Echter, het tegendeel is waar. Zij hebben mijn zoon ronduit gediscrimineerd, en op basis van wat eigenlijk precies? Dat hij misschien íets meer tijd nodig zou hebben voor het onder de knie krijgen van bepaalde vaardigheden.
Ik betreur de gang van zaken enorm en vind het jammer dat kinderen, KINDEREN, in het AMATEUR voetbal dit over zich heen moeten krijgen voordat ze misschien nog voor de lol zouden kunnen gaan sporten. Mijn zoon is zó vernederd! En hij is pas 11 jaar.
Hij is zó dol op voetbal, hij was zo enthousiast, het was hetgeen hij het liefste deed. Daarom is hij nu dus ook ontzettend teleurgesteld en verdrietig. De gedachtengang en ideeën van deze club zijn helaas een stuk beperkter zijn dan die van mijn zoon. Dit is nogal kwalijk voor een ‘amateur-voetbalclubje’. Integriteit is alles.
Ik hoop andere kinderen en ouders voor dit soort discriminatie en enorme teleurstelling te waarschuwen omdat dit behoorlijk pijnlijk en verdrietig is voor zowel kind als ouder.
